Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Nihilo magis. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Duo Reges: constructio interrete. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;
Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Non est igitur summum malum dolor. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant.
Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.
Si longus, levis dictata sunt. Eaedem res maneant alio modo. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;
Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;
Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;
Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Haec qui audierit, ut ridere non curet, discedet tamen nihilo firmior ad dolorem ferendum, quam venerat. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quid de Pythagora? Tamen a proposito, inquam, aberramus. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?
Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nos commodius agimus. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quid paulo ante, inquit, dixerim nonne meministi, cum omnis dolor detractus esset, variari, non augeri voluptatem? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime.